Top

Nie wiem, jak do tego doszło, ale pierwszy raz w życiu nowy rok naprawdę okazał się dla mnie nowym. Zwykle euforia związana z noworocznym syndromem “tabula rasa” mijała mi w okolicach Trzech Króli, gdy trzeba było wrócić do żywych, ale jakimś cudem właśnie od tego dnia powoli wychodzę z impasu. To nie jest tak, że wcześniej ugrzęzłam, ale od początku miesiąca zdecydowanie lepiej mi się żyje. Wrócił mi zapał, wróciła mi energia, a to jest absolutnie sprzeczne z wszelkimi prawami psychofizyki, jakimi do tej pory kierowało się moje ciało i umysł w okresie noworocznym. Ale staram się czerpać wielkimi garściami z tej chwili ożywienia, bo nie wiem, ile jeszcze potrwa i dokąd mnie zaprowadzi. A chciałabym, żeby prowadziła długo i bardzo, bardzo daleko.

150119_bluemonday4

Czym objawia się moja hossa? Przede wszystkim tym, że mi się chce. Że chce mi się ruszyć tyłek, że chce mi się przygotować dobre jedzenie (np. coś takiego), że chce mi się wyszukać nowych piosenek, że chce mi się poświęcić chwilę na to, że wybrać rano ubranie. Tak, to są zwykłe, prozaiczne, może nawet głupie czynności, ale do niedawna zupełnie straciłam nimi zainteresowanie. Raz od wielkiego dzwonu miałam ochotę zaszaleć, przyłożyć się, ale generalnie większość z nich wykonywałam od niechcenia, po łebkach. A to właśnie takie drobnostki, zsumowane ze sobą, podnoszą moje codzienne życie do potęgi drugiej, czasem nawet i do trzeciej. A teraz mam motywację, mam ochotę, mam chęci. I mam pomysły, o losie, jak dobrze, że jakieś w końcu mam!

Oczywiście moja kreatywność kończy się z chwilą wypowiedzenia słowa “studia” lub “nauka”. Ba, nie muszę ich nawet wypowiadać, wystarczy że o nich pomyślę lub, nie daj Bóg, zabiorę się do zrobienia czegokolwiek w ich kierunku:) Ale to nic, zadowolę się tymi pokładami energii, jakie mam i nie będę narzekać. A uczelnia po prostu musi się z tym pogodzić, ja jakoś dałam radę, to i ona poradzić sobie musi.

150119_bluemonday6

To zabawne, że w listopadzie, gdy oficjalnie poprzysięgałam sobie wykrzesać z siebie właśnie energię i wigor, z moich planów nic nie wyszło. Nie pomogły żadne motywatory, ani z zewnątrz, a ze środka mnie (a o takie było bardzo, bardzo trudno). A tymczasem styczeń, który zawsze był czarną dziurą na mapie mojego roku, okazał się być taki… lekki? Przyjemny? Boję się wymawiać to na głos, bo nie chcę zapeszać, ale niech będzie, że styczeń jest w tym roku moim ziomkiem. Zbijam sobie z nim co rano piątkę i uśmiecham się, bo sama swoim oczom nie wierzę. Dzięki temu niestraszny mi żaden poniedziałek, nawet ten niebieski, o którym wszyscy dziś trąbią. Jedyna niebieskość, jaka ewentualnie zaprząta mi głowę ostatnimi czasy to przyjemna poranna rozkmina, czy dobrać torebkę w kolorze baby blue czy granatu (hehe). Nie jest łatwo żyć tak lekko, ale w tegorocznym styczniu daję sobie przyzwolenie na taki luksus.

150119_bluemonday3

W ramach mojego “chciejstwa”, poza tym że z przyjemnością odświeżam swoją garderobę, aktualizuję również swoją playlistę. Dzięki temu w końcu wygooglałam paru wykonawców, którzy chodzili mi po głowie od dawna, a wśród nich znalazł się Hozier. Poniższa piosenka w jego wykonaniu wydaje mi się fest przyjemna, zupełnie jak mój tegoroczny styczeń:

 

Byle do końca sesji…:)