2. Wyrabiam sobie nawyki od nowa  

Każdy ma jakieś domowe zwyczaje – poranna kawa, ćwiczenia na macie, jedzenie przy kuchennym blacie zamiast przy stole, wieczorne oglądanie serialu przy jednoczesnym wertowaniu stron sklepów online… Z chwilą przeprowadzki pewne nawyki siłą rzeczy tracimy, bo zmienia się nasze otoczenie i często nie mamy możliwości dalej oddawać się pewnym małym przyjemnościom. U mnie, nad czym bardzo ubolewam, odszedł zwyczaj wieczornego przytulania z Bebkiem, bo już razem nie mieszkamy. Ale muszę przyznać, że uczucie wyrabiania sobie zupełnie nowych nawyków jest niezwykle przyjemne. [row][column width=”6″] [/column][column width=”6″] [/column][/row] Jedną z moich nowych przyjemności jest relaks po przyjściu z pracy: słońce rzuca przyjemne światło na szezlong naszej kanapy, więc rozsiadam się w tym miejscu z komputerem, książką albo gazetami, piję herbatę albo sok, czasem rozkoszuję się lodami albo innymi frykasami. Rozpływam się leżąc w tym kącie mieszkania, nie ma mnie dla Lubego, jestem tylko ja, zdjęcia najpiękniejszego loftu na Manhattanie, reportaże z pokazów NYFW… Niestety, codziennie zauważam, że mój relaks trwa coraz krócej, ponieważ słońce szybciej chowa się za horyzontem i to ciepłe światło wpadające przez okna coraz trudniej mi uchwycić, ale wierzę, że jesienią i zimą miejsce to będzie równie przyjemne. Od biedy zawsze mogę postawić sobie jakąś Yankee Candle!

3. Uważniej przyglądam się otoczeniu

Mieszkanie w bloku to dla mnie totalna nowość. Trochę się bałam, że po 23 latach życia w domu, gdzie mogłam leżeć na tarasie nago i nikt nie miał prawa mnie zobaczyć, w mieszkaniu poczuję się „jak na patelni”. Tutaj wszyscy wszystko widzą, wszystko słyszą… Na razie jednak jest to dla mnie wręcz ciekawe przeżycie – bo ja też teraz wszystko widzę i słyszę. Nie jestem (póki co) typowym „poduszkowcem”, który na parapecie okna rozkłada sobie poduszkę i przez cały dzień gapi się na ludzi (na pewno znacie ten widok z mniejszych miasteczek), ale nie ukrywam, że żywo interesuję się tym, co dzieje się naokoło. Ostatnio z Lubym odkryliśmy sąsiada, który kilka razy dziennie wychodzi na balkon zapalić i każdorazowo bierze ze sobą kota, którego… przywiązuje sznurkiem do balustrady. Podczas gdy właściciel oddaje się nałogowi, zwierzak pląsa się po balkonie i trawniku pod blokiem (ich mieszkanie mieści się na parterze), a gdy fajka zostaje wypalona do końca, obaj wracają do środka. Prześmieszny widok! Jednak moim faworytem jest rottweiler sąsiadów mieszkających klatkę obok nas, piętro wyżej (nasze balkony są umieszczone względem siebie po skosie). Kilka razy dziennie wypuszczają na balkon swojego psa, który siedzi i bacznie przygląda się podwórku. Pies lubi sobie powarczeć – nigdy nie szczeka, zawsze warczy. Długo próbowałam zrozumieć, skąd takie zachowanie, bo z ruchu ciała nie wynikało, żeby przeszkadzały mu dzieci albo nawet psy biegające po trawniku. W końcu odkryłam, co tak irytuje naszego czworonożnego sąsiada… ptaki! Całymi godzinami rozgląda się za ptakami, które chętnie przesiadują na dachu naszego bloku lub na drzewach wokół. Pies potrafi przez długi czas wpatrywać się w niebo i warczeć. Nie wiedzieć czemu, słuchanie tych dźwięków działa na mnie relaksująco, wręcz kojąco. Lubię uchylać balkon i z niecierpliwością wyczekuję chwili, gdy znów dobiegnie mnie odgłos jego powarkiwania. To kolejna mała przyjemność, której oddaję się po przeprowadzce.

4. Wróciła mi ochota na domowe zajęcia (nie tylko sprzątanie)

Poza sprzątaniem, po wielu latach znów sięgnęłam po inne domowe hobby, które sprawiały mi przyjemność w dzieciństwie, a o których zupełnie zapomniałam jako dorosła. Dobrym przykładem jest tutaj pielęgnacja roślin domowych (w ogóle: posiadanie roślin domowych). Jako mała dziewczynka kolekcjonowałam kaktusy i sukulenty, kupowałam kolorowe doniczki, przesadzałam je, podlewałam. Jednak z każdym rokiem traciłam zapał do tego zajęcia, roślin stale ubywało z pokoju, a z chwilą przeprowadzki do większego pokoju po siostrze, zielone akcenty w ogóle zniknęły z mojego najbliższego otoczenia. Chociaż Mama słynie z ogrodniczego zacięcia, ja przez kilka długich lat miałam w pokoju tylko 3 doniczki sztucznych roślin z IKEA. Byłam bardzo zadowolona z takiego stanu rzeczy, dopóki nie przeprowadziliśmy się z Lubym do naszego mieszkanka. [row][column width=”4″] Teraz z chęcią upiększam je roślinami, aranżuję parapety w pokojach, a nawet… sieję zioła! Tak, właśnie! Nasze home-made bazylia i pietruszka rosną jak na drożdżach, a aromat dają nieziemski. Codzienne doglądanie roślin sprawia mi przyjemność, o jakiej istnieniu dawno już zapomniałam.

[/column]

[column width=”8″] [/column][/row] [row][column width=”8″] [/column]

[column width=”4″]

Inną przyjemnością powoli staje się gotowanie. Dopiero rozkręcam się w tej dziedzinie, ale zaczęłam od czegoś, czego nigdy wcześniej nie robiłam – od przetworów! Oto moje pierwsze w życiu dżemy: malinowy i malinowo-jeżynowy. Pycha!

[/column][/row]

5. Mieszkam bardziej po swojemu, po prostu

Wszystkie moje rozważania o tym, jak zmienia się życie po przeprowadzce, można streścić właśnie w tym zdaniu: mieszka się bardziej po swojemu. Napisałam „bardziej po swojemu”, a nie po prostu „po swojemu”, bo nadal mieszkam z kimś: wcześniej byli to Rodzice, teraz Luby. Atmosfera w domu jest sumą zdarzeń, uczuć i zwyczajów wszystkich domowników, więc mieszkając z kimś, zawsze zdarzają się sytuacje, gdy myślę: zrobiłabym to inaczej. Ale na pewno po zamieszkaniu z Lubym takie myśli nachodzą mnie znacznie rzadziej, w końcu „dobraliśmy się” właśnie dlatego, że wiele nas łączy i na wiele spraw mamy ten sam pogląd (wbrew pozorom, z Rodzicami to nie zawsze tak działa). Najprostszy przykład: prawie nie używamy telewizora. W moim rodzinnym domu było zupełnie inaczej, bo Tata jest wielkim fanem programów publicystycznych i przez to telewizor był włączony praktycznie cały dzień. My z Lubym korzystamy z niego okazjonalnie, a po pilota sięgamy tylko wtedy, gdy faktycznie chcemy coś obejrzeć (a nie po to, żeby „coś leciało w tle”). Muszę przyznać, że ta zmiana ma piorunujący efekt w mojej psychice – czuję się odprężona i spokojniejsza.

***

Skutków przeprowadzki w nowe miejsce jest znacznie więcej, ale te wspomniane powyżej to te, które odczułam najsilniej przez pierwsze dwa tygodnie spędzone w naszym mieszkanku. Chociaż przepraszam, powinnam dodać coś jeszcze: w chwili, gdy oddawałam się przyjemności leżenia na kanapie i pisania tego postu (dokładnie: punktu drugiego), otrzymałam wiadomość, że… zostałam ciocią mojego nowonarodzonego siostrzeńca! 😉 Więc to kolejna rzecz, którą mogę dodać do listy, choć pewnie nie jest zbyt oczywista.

Jestem jednak ciekawa, jak zmieniło się Twoje życie po przeprowadzce? Komentarze poniżej czekają na Twoje spostrzeżenia 🙂